Πως να αντιμετωπίσετε τις διάφορες ασθένειες

Λένε συχνά οι μοναχοί πως υπάρχει λόγος για κάθε βότανο που είναι φυτεμένο στο χώμα και προφανώς έχουν δίκιο, αφού καθένα από αυτά μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει κάποιο φάρμακο. Το Tv24 σας παρουσιάζει σήμερα τα γιατροσόφια και πρακτικά φάρμακα που συνηθίζουν οι μοναχοί στο Αγιο Ορος.

Τον 19ο αιώνα, οι βοτανοθεραπευτές μοναχοί μελετούσαν τα πάντα γύρω από τον βοτανικό κόσμο στο Αγιο Ορος, όπου και ζούσαν, και καθώς δεν είχαν επαφή με επιστήμονες και φαρμακευτικά προϊόντα, δημιουργούσαν ύστερα από μελέτη, εμπειρία, μνήμες και παρατήρηση συνταγές από το φαρμακείο της φύσης, με τις οποίες αντιμετώπιζαν ακόμα και τις πιο δύσκολες αρρώστιες. Γνώριζαν καλά πως τα βότανα προστατεύουν, θεραπεύουν, τονώνουν και βοηθούν τον άνθρωπο να μακροημερεύσει.

Αμυγδαλίτιδα:

Ποιος είπε πως τις αγκινάρες τις αγοράζουμε για να τις μαγειρέψουμε μόνο; Παλιότερα συνήθιζαν να τις βράζουν για πολλή ώρα μαζί με τα φύλλα τους. Στη συνέχεια τις έκαναν κατάπλασμα και τις τοποθετούσαν επάνω στον λαιμό.

Αναιμία:

Πολύτιμο υλικό και το κρασί για τους μοναχούς. Σε περιπτώσεις αναιμίας, έπαιρναν μισό ποτήρι κρασί και το ανακάτευαν με 100 δράμια αγριάδα, 100 δράμια ζάχαρη, 100 δράμια κινά και 2 χούφτες σκορπίδι (φυτό). Επειτα έπιναν το υγρό. Ενας δεύτερος τρόπος καταπολέμησης της αναιμίας ήταν ο εξής. Εκαναν τρύπες σε 3 καρπούζια, τα οποία γέμιζαν όσο μπορούσαν με 50 δράμια γαρίφαλο και 100 δράμια μαστίχα. Τα έψηναν στον φούρνο και μετά προσέθεταν τόση ζάχαρη όση χρειαζόταν για να γίνει το εσωτερικό τους πολτός. Από αυτόν έδιναν έως τρία κουταλάκια την ημέρα.

Αναπνοή:

Τι πιο συνηθισμένο για τους μοναχούς από το να μασούν λίγα κλωνάρια μαϊντανό ή ένα τεμάχιο γαρίφαλου, προκειμένου να καταπολεμήσουν την κακή αναπνοή που συνήθως τους προκαλούσαν τα βότανα που έπιναν για τσάι. Δεν είναι υπερβολή πάντως να πούμε πως πάντα στο στόμα τους είχαν ένα από τα δυο υλικά.

Αϋπνίες:

Και όμως η βαλεριάνα δεν έγινε της μόδας τη σύγχρονη εποχή. Η χρήση της ξεκίνησε χρόνια πριν και συγκεκριμένα από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν μοναχοί πρόσεξαν πως το εν λόγω φυτό, που έχει τόσο καλή γεύση, βρασμένο μπορεί να χαλαρώσει τον οργανισμό έπειτα από μια εξαντλητική ημέρα. Και κάπως έτσι χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Μόνο που τότε τη μάζευαν από το μποστάνι και την έβραζαν, ενώ σήμερα υπάρχει σε μορφή χαπιού, ακόμα και σε φακελάκια με πράσινο τσάι.

Βαρηκοΐα:

Συνήθιζαν να στύβουν φύλλο βρομοκαρυάς και τον χυμό του να τον βάζουν με βαμβάκι στα αυτιά. Εναλλακτικά τηγάνιζαν τέσσερις κρόκους αυγών και το λάδι που θα έβγαζαν το έβαζαν με βαμβάκι στα αυτιά. Το τελευταίο γιατροσόφι συνήθιζαν να το χρησιμοποιούν και στους πόνους αυτιών, είτε επρόκειτο για μικρούς είτε για μεγάλους, και σχεδόν πάντα θεωρούταν επιτυχημένο.

Βήχας:

Αναμείγνυαν ρακή και γαλαζόπετρα, τα οποία ανακάτευαν πολύ καλά μέσα σε ένα γυάλινο μπουκάλι. Με το προϊόν που δημιουργούταν έκαναν εντριβή σε όλο τον λάρυγγα (η χρήση πρέπει να είναι ΜΟΝΟ εξωτερική, διότι λαμβανόμενο το φάρμακο εσωτερικώς δηλητηριάζει). Οσοι δεν ήθελαν να περνούν όλη αυτή τη διαδικασία, έβραζαν μολόχα και έπιναν το νόστιμο νερό της. Τα αποτελέσματα ήταν εξίσου άμεσα.

Δύναμη:

Εβραζαν καλά ύσσωπο (χόρτο) και στη συνέχεια το περνούσαν από ψιλό πανί. Αυτό που έμενε στην επιφάνεια του πανιού, το έπιναν κάθε πρωί αντί για τσάι. Το σύστηναν κυρίως στους άντρες που ασχολούνταν με τις αγροτικές δουλειές του τόπου.

Δυσκοιλιότητα:

Συνέλεγαν και έβραζαν μουστάκια κουκουνάρας (καλαμποκιού) για αρκετή ώρα. Επειτα, το νερό που προέκυπτε, περίμεναν να κρυώσει και το έπιναν.

Εκζεμα:

Ακόμα και οι μοναχοί αντιμετώπιζαν συχνά δερματικά προβλήματα, παρόλο που η ζωή τους ήταν και είναι απλή, όπως το έκζεμα ή η ξηροδερμία. Και στις δυο περιπτώσεις χρησιμοποιούσαν αγνό ελαιόλαδο έπειτα από το μπάνιο τους, αφού είναι ακόμα και σήμερα το απόλυτο φυσικό ενυδατικό για κάθε τύπο δέρματος. Απάλυνε τον πόνο και επούλωνε τις πολλές φορές αντιαισθητικές πληγές από τα εκζέματα. Ενα ακόμα υλικό που βοηθούσε σε δερματικά προβλήματα τύπου ακμής ήταν και οι ντομάτες, πλούσια πηγή βιταμινών A και C. Συγκεκριμένα, έλιωναν μια ντομάτα σαν πολτό και την άπλωναν στο σημείο του δέρματος που φαινόταν να αντιμετωπίζει δερματικό πρόβλημα (πρόσωπο, σώμα). Οταν η ντομάτα στέγνωνε πάνω στο δέρμα, την ξέπλεναν με άφθονο νερό. Προσοχή όμως, το γιατροσόφι αυτό το έκαναν κάθε δυο περίπου μέρες και όχι καθημερινά.

Εμμηνόρροια:

Παλιότερα συνήθιζαν να φτιάχνουν κρασί και από το αχλάδι. Το έβραζαν και το ανακάτευαν με πικρό ελληνικό καφέ. Επιναν κάθε πρωί ένα ποτήρι του κρασιού, όταν ήθελαν να περιορίσουν τη συχνότητα της εμμηνόροιας. Αν το πρόβλημα δεν υποχωρούσε, έβραζαν 100 δράμια φλούδα ασκαμιάς, 100 δράμια φλούδα κρεμμυδιού και κυπαρισσόμηλα και 100 δράμια πολυτρίχι. Κάθε πρωί έπιναν ένα ποτήρι του κρασιού.

Ευκοιλιότητα:

Ζύμωναν σε ένα μπολ έναν ή δυο κρόκους αυγού με 3-4 κουταλιές ελληνικού καφέ. Από το υλικό αυτό δημιουργούσαν μικρά αυτοσχέδια χάπια, από τα οποία συνήθιζαν να παίρνουν μέχρι τρία την ημέρα.

Καθάρισμα δοντιών:

Συνέλεγαν καλά το αγιόκλημα και το έκαιγαν σαν κάρβουνο σε ένα καθαρό ταψί. Με τη σκόνη που προέκυπτε, καθάριζαν κάθε πρωί και κάθε βράδυ τα δόντια.

Καθαρτικό:

Το πιο διαδεδομένο ήταν το μείγμα από ελαιόλαδο, ροδολάδι, δαμάσκηνα και μάννα Καλαβρίας. Συνήθιζαν να το πίνουν γύρω στο απόγευμα, προκειμένου να δουν αποτελέσματα μέχρι το πρωινό της επόμενης μέρας.

Κάλοι:

Αλειφαν καλά τους κάλους με γάλα από συκόφυλλο, στο οποίο είχαν ρίξει μια μεγάλη δόση από σκόνη ζαμπούκου (φυτό που βρίσκεται μόνο σε δασώδεις περιοχές).

Καούρα:

Μπορεί ακόμα και σήμερα να μην είναι διαδεδομένη για αντιμετώπιση προβλημάτων, όμως στο Αγιο Ορος χρησιμοποιούσαν τη γλυκόριζα για τον περιορισμό της καούρας. Οι μοναχοί τόνιζαν πως έχει θεραπευτικές ιδιότητες για το στομάχι, καθώς είναι ουσιαστικά ένα φυτικό αντιόξινο. Βέβαια, όπως σε όλα αυτά τα γιατροσόφια, έτσι και με τη γλυκόριζα, μπορεί να υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις αν γίνει κατάχρηση. Συγκεκριμένα αν γίνει υπερβολική κατανάλωση, ο χρήστης θα ανεβάσει την πίεσή του. 

Κοψίματα (στο δέρμα):

Ετριβαν στον τρίφτη κομμάτια γαρίφαλου (το μπαχαρικό) και τοποθετούσαν τη σκόνη στην περιοχή του κοψίματος προκειμένου να περιοριστεί η όποια μόλυνση. Στη συνέχεια και ενώ η περιοχή του κοψίματος φαινόταν να κλείνει, έβαζαν στο ίδιο σημείο μια μεγάλη ποσότητα από λάδι γαρίφαλου που είναι πλούσιο σε ευγενόλη, ένα χημικό που είναι αντισηπτικό και έχει καταπραϋντική δράση. Το κόψιμο υποχωρούσε σχετικά γρήγορα.

Κότσια χειρών:

Τα εξαφάνιζαν για πάντα βάζοντας πάντως τους αγριόσυκα.

Λόξιγκας:

Ζάχαρη και μόνο ζάχαρη. Οι μοναχοί παρατήρησαν πως, αν κατά τη διάρκεια λόξιγκα έτρωγαν ή έπιναν κάτι γλυκό, ο σπασμός του λόξιγκα ξαφνικά σταματούσε. Ετσι καθιέρωσαν να καταναλώνουν ένα κουταλάκι ζάχαρη κάθε φορά που τους έπιανε λόξιγκας.

Μύκητες (στα πόδια):

Σαφώς τότε δεν υπήρχαν εξειδικευμένοι γιατροί (ποδίατροι) για να δουν το πόδι και να προσφέρουν τα δέοντα, ωστόσο οι μοναχοί ήξεραν πως με λίγη μαγειρική σόδα θα έδιωχναν μακριά τους μύκητες των ποδιών τους. Ετσι και έκαναν. Δεν είναι πάντως τυχαίο που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν σόδα κατά τη διάρκεια ποδόλουτρου.

Ναυτία:

Αν και τα ταξίδια τους ήταν περιορισμένα, όταν κατά τη διάρκεια αυτών ένιωθαν να ανακατεύονται, πιπίλιζαν ένα κομμάτι από λεμόνι. Αυτό έπιανε μόνο αν η ναυτία/ανακατωσούρα ήταν σε αρχικό στάδιο. Αλλοι μοναχοί έτρωγαν τρεις με τέσσερις ελιές. Είχαν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με το λεμόνι.

Ουρολοίμωξη:

Χωρίς να το γνωρίζουν καν και χωρίς κάποιος ειδικός να έχει ονομάσει την πάθηση, οι μοναχοί από τον 19ο αιώνα ανακάτευαν μια κουταλιά της σούπας μαγειρική σόδα με οκτώ κουταλιές της σούπας χλιαρό νερό. Επιναν το διάλυμα που δημιουργούταν μία φορά την ημέρα, συνήθως το πρωί, πριν τον καφέ τους, για περίπου μία εβδομάδα.

Πέτρα στα νεφρά:

Συνήθιζαν να βράζουν μαϊντανό και να πίνουν το νερό. Τη διαδικασία αυτή επαναλάμβαναν κάθε βράδυ.

Πιτυρίδα:

Από τα πιο παλιά γιατροσόφια είναι αυτό. Χτυπούσαν καλά δύο κρόκους αυγών μαζί με σκόνη ξηρού συκόφυλλου. Με αυτά τα δυο υλικά, έκαναν μια αλοιφή παχιά, με την οποία άλειφαν καλά το κεφάλι. Εμεναν αρκετές ώρες με αυτό και στη συνέχεια λούζονταν με πράσινο σαπούνι.

Πληγές:

Εβραζαν φύλλα κερασιάς μέσα σε κρασί και όταν κρύωναν λίγο, τοποθετούσαν ένα φύλλο πάνω στην πληγή. Στη συνέχεια και αφού το φύλλο είχε κρυώσει, έπλεναν καλά την πληγή με ρετσινόλαδο. Ενας δεύτερος τρόπος που χρησιμοποιούσαν ήταν να χτυπούν καλά στο γουδί ρακή με καμφορά και λάδι. Οταν το μείγμα γινόταν μια ομοιόμορφη πάστα, άλειφαν την πληγή, την οποία στην αρχή είχαν πλύνει καλά με σαπουνάδα.

Πολύποδας:

Ετριβαν ένα ξηρό λουλούδι κολοκυθιάς και αυτό γινόταν σαν σκόνη, την οποία έπιναν με νερό, σαν τσάι. Ο πολύποδας εξαφανιζόταν μετά από μια εβδομάδα χρήσης.

Πονόδοντος:

Συνήθιζαν να συλλέγουν από το βουνό φρέσκο δεντρολίβανο και τσουκνίδα. Τα δυο αυτά υλικά τα έτριβαν καλά μέχρι να γίνουν σκόνη, με την οποία στη συνέχεια έτριβαν τα ούλα που πονούσαν. Εναλλακτικά έβραζαν ξίδι με αλάτι και μέλι. Οταν το μείγμα ήταν χλιαρό, έκαναν γαργάρες για περίπου ένα τέταρτο. Ο πόνος υποχωρούσε για πάντα, αν το πρόβλημα ήταν παροδικό.

Πόνοι στα νεφρά:

Επαιρναν ένα μεγάλο παξιμάδι και το έκαιγαν στη φωτιά μέχρι να κοκκινίσει. Τη στιγμή που ήταν καυτό, το έβαζαν για περίπου πέντε με δέκα λεπτά στο νερό, το οποίο στη συνέχεια έπιναν.

Πονοκέφαλος:

Εβραζαν κουκούτσια από κυδώνι για αρκετή ώρα και στη συνέχεια έπιναν το νερό.

Πονόλαιμος:

Εφτιαχναν ένα μείγμα από πιτουρόνερο, ριγανόζουμο, ροδόμελο και γλυκόριζα και έκαναν γαργάρες για αρκετή ώρα.

Πούντα (κρύωμα):

Αναμείγνυαν μπόλικο κοκκινοπίπερο με ρακή, τα έβραζαν και έκαναν 2-3 ημέρες εντριβές. Κάποιοι συνήθιζαν μέρος αυτού του μείγματος να το τοποθετούν και στο άπλυτο μαλλί του αρρώστου και το άφηναν για ημέρες, προκειμένου οι ευεργετικές ιδιότητες των υλικών να περάσουν σε ολόκληρο το σώμα.

Ρευματισμοί:

Μία ήταν η συνταγή για τους ρευματισμούς. Εκαναν αλοιφή από τα εξής υλικά: ένα φλιτζάνι νέφτι, 100 δράμια λάδι, ένα φλιτζάνι ξίδι, τρεις κόκκους αυγών και μία κουταλιά αλάτι. Τα ανακάτευαν καλά μέχρι να δημιουργηθεί ένα παχύρρευστο μείγμα και το έβαζαν στα σημεία του σώματος που έφεραν το πρόβλημα. Εκείνοι που είχαν πρόβλημα να τοποθετήσουν ωμό αυγό πάνω τους, έβραζαν ξίδι και το έβαζαν κατευθείαν σε μικρές δόσεις πάνω στα πονεμένα σημεία. Ρευματόπονοι: Τηγάνιζαν σε λάδι μεγάλα φύλλα πράσου και με αυτά κάλυπταν τα πονεμένα σημεία. Αλλοι πάλι συνήθιζαν να χτυπούν ένα με δύο ασπράδια αυγού, με λιβάνι, ελαιόλαδο και λάδι. Την αλοιφή που δημιουργούταν την έβαζαν στο πονεμένο μέρος.

Ρεύσεις:

Για απαλλαγή από αυτές, έβραζαν φύλλα ροδακινιάς και έπιναν το ζουμί τους κάθε βράδυ λίγο πριν τον ύπνο.

Πηγή: www.youweekly.gr