Ένας ηθοποιός που έχει στο ενεργητικό του πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες. Από μικρός ήθελε να ακολουθήσει το δρόμο της εκκλησίας, αλλά τότε τον είχε κερδίσει η αγάπη του για την υποκριτική και το θέατρο.
Ο λόγος για τον Πάνο Σταθακόπουλο, ο οποίος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Τηλέραμα:
«Στο Δημοτικό, όταν ήμουν αδιάβαστος για να μη φάω ξύλο από τον δάσκαλο, του έλεγα πρωί πρωί ότι «το μεσημέρι σας περιμένουν οι γονείς μου για φαγητό. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ήθελα να γίνω ηθοποιός από όταν ήμουν πέντε ετών. Όλα ξεκίνησαν επειδή έκλαιγα που ο μεγαλύτερος αδερφός μου θα έλεγε ποίημα στο σχολείο για την 25η Μαρτίου. Η μητέρα μου ζήτησε από τη δασκάλα μου να δώσουν και σ' εμένα, αλλά αυτή αρνήθηκε, κι έτσι έγραψε η ίδια η μητέρα μου ένα ποίημα και μετά το τέλος της γιορτής με ανέβασε στη σκηνή και το είπα. Από τότε κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο θέλω να κάνω, χωρίς να ξέρω να εκφράσω ότι αυτό λέγεται ηθοποιός, αλλά ήθελα να ανεβαίνω σε ένα πάλκο και να μιμούμαι ή να λέω ποιήματα»
Σχετικά με την αγάπη και την επιθυμία που ένιωθε για να γίνει παπάς δήλωσε στην ίδια συνέντευξη:
«Στα 12 μου χρόνια έκανα την επανάσταση μου βρίσκοντας ως δικαιολογία ότι θέλω να γίνω παπάς και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου, βρέθηκα στην Ιερατική Σχολή της Τήνου, όπου έμεινα 5 χρόνια. Εκεί, εκτός από τα κλασικά μαθήματα και τη βυζαντινή μουσική, διοργάνωνα παραστάσεις. Ευτυχώς ο σχολάρχης, αν και ιερομόναχος, ήταν ανοιχτό μυαλό και βλέποντας την αγάπη που είχα για το θέατρο με παρακινούσε να πάω σε δραματική σχολή. Τελειώνοντας λοιπόν το λύκειο, εξέφρασα στους γονείς μου την επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός, αλλά αυτοί διαφωνούσαν και λόγω της ανασφάλειας του επαγγέλματος αλλά και γιατί το να είσαι «θεατρίνος» εκείνα τα χρόνια δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για τις μικρές κοινωνίες όπως αυτή του χωριού μου. ‘Ετσι, βρέθηκα στην Αθήνα για να κάνω ιταλικά και να πάω στην Ιταλία να σπουδάσω Ιατρική, που καθόλου δεν ήθελα. Έπρεπε όμως να πω και ένα «ναι» στους γονείς μου, με σκοπό να ανέβω στην Αθήνα, όπου παράλληλα γράφτηκα σε δραματική σχολή. Το έμαθαν λοιπόν οι γονείς μου και είχαμε, άλλα δράματα. Έτσι, όμως ευτυχώς δεν πήγα στην Ιταλία αλλά στον στρατό... Τελειώνοντας τη θητεία μου, οι δραματικές σχολές είχαν γίνει ανώτερες και έπρεπε να δώσω πάλι. Στο υπουργείο έδωσα, πέρασα και έτσι το πήραν απόφαση και οι γονείς μου ότι έπρεπε να με αφήσουν να «κυνηγήσω» το όνειρο μου»
