Μπορεί να μην του φαίνεται, γιατί είναι λίγο αηδιαστικό στην όψη, όμως κοστίζει ως και 3.000 ευρώ το κιλό.
Το αγγούρι της θάλασσας, ή ψολιάγκος ή ολοθούριο -όπως είναι η επιστημονική του ονομασία, αξίζει κάτι παραπάνω από το βάρος του σε χρυσάφι και ο λόγος είναι απλός: οι Κινέζοι το θεωρούν εκλεκτό μεζέ και τα ακριβά εστιατόρια της Ασίας πληρώνουν όσο-όσο για να το έχουν στο μενού τους.
Θεωρείται ότι υπάρχουν περίπου 1.250 είδη ψολιάγκων στον κόσμο, με τον Ιάπωνα ψωλιάγκο να θεωρείται ο κορυφαίος του είδους.
Η μανία για το αγγούρι της θάλασσας, φαίνεται να έρχεται πλέον από όλες τις πλευρές. Πέρα από την αρχική ζήτηση του ως λιχουδιά, που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 από τις ασιατικές χώρες, υπάρχει και νέο ενδιαφέρον από δυτικές φαρμακευτικές εταιρείες.Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότερες χώρες εξάγουν μεγάλες ποσότητες του ολοθούριου.
Ζουν συνήθως μοναχικά και τρέφονται με ζωικές ή φυτικές ουσίες, τις οποίες βρίσκουν στη λάσπη του βυθού.
Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον 40 δύτες έχουν πεθάνει στο Yukatan, προσπαθώντας να μαζέψουν αγγούρια της θάλασσας. Και καθώς η ζήτηση συνεχίζει να αυξάνεται, το πρόβλημα επιδεινώνεται. Επτά είδη ψολιάγκων ταξινομούνται τώρα στον κατάλογο με τα απειλούμενα με εξαφάνιση είδη, εξαιτίας της υπερβολικής αλίευσης.
Στη χώρα μας, υπάρχουν προς το παρόν πολλοί ψολιάγκοι, αλλά οι περισσότεροι ψαράδες τους χρησιμοποιούν ως δόλωμα. Ωστόσο, υπάρχει και μια εταιρία που τα εξάγει στην Κίνα ως μεζέ, κάνοντας βέβαια χρυσές δουλειές.
πάρχουν διάφορες ποικιλίες και μεγέθη, ενώ η μαύρη θεωρείται κατώτερη και φτηνότερη. Για να το λένε αυτοί κάτι θα ξέρουν, αφού το συμπεριλαμβάνουν στις γαστρονομικές τους προτιμήσεις. Για να σας δώσω μια ιδέα της προετοιμασίας του ψωλιάγκου κατά τον σεφ Alan Davidson’s της Νοτιοανατολικής Ασίας (από έρευνα στο internet):
Το πρώτο βήμα είναι να σκιστεί και να ανοιχτεί κατά μήκος της κοιλιάς και αφού πλυθεί καλά μετά το βράζουν. Μετά το θάβουν στην άμμο για δυο εικοσιτετράωρα και αφού το βγάλουν, αφαιρούν την άμμο με μια συρματοβουρτσα.
Για να καταναλωθεί θα πρέπει πρώτα να ενυδατωθεί με θαλασσινό νερό και συνήθως προτιμούν να τον κάνουν σούπα. Πρέπει ακόμα να αναφέρω ότι θεωρείται από τους καλύτερους αφροδισιακούς μεζέδες.
Μια άλλη ιδιότητα που έχουν βρει οι ιθαγενείς ψαράδες είναι ότι τα χρησιμοποιούν για παπούτσια. Αφού τα σκίσουν στη μέση, τυλίγουν τα πόδια τους με αυτά ώστε να έχουν προστασία κατά το περπάτημα επάνω στα βράχια. Ας δούμε όμως πως θα το χρησιμοποιήσουμε για δόλωμα, αφού πολύ αμφιβάλλω αν θα προσπαθήσει κανείς να το γευτεί…ή μήπως όχι.
Εδώ βλέπουμε τα δυο είδη το γκρι-μαύρο και το κόκκινο.
Πού θα το αναζητήσουμε
Στην Ελλάδα συναντώνται δυο είδη. Το ένα είναι σκούρο γκρι-μαύρο στη ράχη με μπεζ στο κάτω μέρος του και θα το βρούμε συνήθως σε πετρώδη βυθό. Αυτό είναι ορατό την ημέρα και μπορούμε να το συλλέξουμε κατά την κολύμβηση μας, ενώ είναι και λίγο πιο δύσκολο στο καθάρισμα. Το άλλο έχει σκούρο καφέ προς το κόκκινο χρώμα και την ημέρα είναι κρυμμένο κάτω από πλάκες ή μέσα σε φυκιαδες. Είναι πιο δύσκολο στην αναζήτηση του, αλλά καθαρίζεται πιο εύκολα, αρκεί να διαθέτουμε ένα κοφτερό μαχαίρι και νύχια.
