Η Έβελυν Καζαντζόγλου ξαφνιάζει με τις εξομολογήσεις της.
Όλοι θα περίμεναν πως μια όμορφη γυναίκα όπως είναι η ίδια, ήταν πάντα δημοφιλής και αγαπητή. Εκείνη όμως μοιράστηκε στη συνέντευξή της πως κάτι τέτοιο στη δική της περίπτωση δεν ίσχυε. Όταν ήταν ακόμα στο σχολείο είχε γίνει θύμα άσχημων συμπεριφορών που την είχαν απομονώσει. «Δεν ήμουν η “ωραία του σχολείου”. Το αντίθετο. Ήμουν πάντα αδύνατη και μικροκαμωμένη. Έχω ζήσει bullying για αυτό. Άργησα να αναπτυχθώ. Ξαφνικά, στη δευτέρα λυκείου από το πιο κοντό παιδί του σχολείου έγινα το πιο ψηλό και από το παιδί που δεχόταν το περισσότερο bullying έγινα η πρόεδρος του δεκαπενταμελούς. Μου έκοβαν τα μαλλιά, μου κολλούσαν τσίχλες, μου ζωγράφιζαν τις μπλούζες. Έγινα το παιδί που δεν ήθελε να φαίνεται πολύ, για να μην το πειράζουν. Δεν είχα φίλους. Η μόνη μου παρέα ήταν τα άλογα. Και αυτή ήταν η σωτηρία μου. Το bullying που δέχτηκα με έκανε πολύ σκληρή».
Αν και αυτή η άσχημη εμπειρία της τής έμαθε να είναι δυνατή και να μην αφήνει τους άλλους να την ‘’πατάνε’’, η πιο σοκαριστική και δύσκολη στιγμή για εκείνη ήταν όταν ανακάλυψε στο σώμα της έναν όγκο. Κάτι που δεν θα μπορούσε να μην την επηρεάσει, όσο σκληρή και αν την είχε κάνει η προηγούμενή της εμπειρία.
«Η ανακάλυψη του όγκου ήταν ένα δυνατό χαστούκι. Σαν να έπεσε ένα βουνό πάνω μου. Μέχρι τότε πίστευα ότι έχω χρόνο να κάνω τα πάντα και ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτα. Η φράση “πάνω από όλα υγεία” έγινε από τότε η προτεραιότητά μου. Μέχρι να καταλάβω τι έχω –να γίνουν οι εξετάσεις, η εγχείρηση και η βιοψία– νόμιζα ότι έχει έρθει το τέλος. Στην αρχή έγινε κακή διάγνωση και θεραπεία – η οποία έκανε λόγο για κήλη, μετά μου μίλησαν για πρησμένο αδένα και κύστη, μέχρι να καταλήξουμε στον όγκο. Έπρεπε να το έχω ανακαλύψει πιο πριν. Επίσης, ταλαιπωρήθηκα επί μήνες με λάθος θεραπείες». Μέχρι να βγει το αποτέλεσμα της βιοψίας και να μάθει πως πρόκειται για καλοήθη όγκο πονούσε πολύ και ήταν ακίνητη. «Είχα πολύ άγχος. Το χειρότερο ήταν πως έβλεπα τους λίγους φίλους μου που ήταν κοντά μου να ζορίζονται πολύ. Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου στεναχώρια. Οι γονείς μου δεν ήρθαν. Τους είχα πει πως δεν είναι τίποτα και πως έτσι θέλω να το αντιμετωπίσουμε. Είμαι σκληρή. Περισσότερο από όσο θα έπρεπε».
Αυτή η περιπέτεια την έκανε να αλλάξει τις προτεραιότητές της. «Μετά από αυτό θέλω να ασχολούμαι περισσότερο με τους δικούς μου, να μην τους έχω δεδομένους. Να κάνω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου και να χαίρομαι πιο πολύ τη ζωή μου».
