Aπό πολύ μικρή ονειρευόμουν να ζήσω στο εξωτερικό. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως με μάγευε το άγνωστο. Το ίδιο πάθαινα και με τις σπηλιές, ήθελα να δω πού καταλήγουν. Και με τις κλειδωμένες πόρτες.
Τελικά, δεν ήρθα στο Los Angeles με το που τελείωσα το σχολείο για να σπουδάσω υποκριτική όπως «υπολόγιζα».
Ήρθα αφού σπούδασα, δούλεψα και έμαθα την Ελλάδα ως ενήλικας. Πολύ χαίρομαι. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό το χάος στα 18 μου. Αν θα είχα την ικανότητα να κρίνω πού να αφιερώσω το χρόνο μου, σε ποιους ανθρώπους να επενδύσω, τί να πιστέψω και τι να ξεχάσω.
Σε αυτή την πόλη ακούς πολύ μεγάλα λόγια.
Η επιτομή του μάρκετινγκ. Πολλές φορές δικαιολογημένα. Ακόμα περισσότερες όχι, αλλά «Αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου, γιατί να πιστέψει κάποιος άλλος».
Αμέτρητα motivational quotes, τρομερή ανάγκη για οτιδήποτε spiritual. Δεν μπορείς αλλιώς να ανταπεξέλθεις στα μεγέθη. Ένας τρόπος ζωής που σε ωθεί στα άκρα.
Από τη μία, στο να ελπίζεις ότι οι followers σου θα σου εξασφαλίσουν μια καριέρα και από την άλλη στη διαρκή αναζήτηση για γνώση και δημιουργία. Πολλές φορές αυτό προκύπτει από το ρεαλιστικό φόβο ότι αν ξαποστάσεις μια στιγμή, θα υπάρξει κάποιος που θα σε προσπεράσει.
Δεν μπορώ, όμως, να μην εκτιμήσω το κίνητρο που σου δίνει.
Δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, να επαναπαυθείς, να αναβάλλεις. Έχεις την ευκαιρία. ‘Η την αξιοποιείς και εκτοξεύεσαι ή παραιτείσαι και δεν έχεις θέση εδώ. Ζώντας στο εξωτερικό, είναι φορές που νοσταλγώ την Ελλάδα, κυρίως τους δικούς μου ανθρώπους, και πολλές φορές που θυμώνω. Δεν θα εξηγήσω τους λόγους. Δεν έχω να πω κάτι πρωτότυπο που δεν γνωρίζουν, μάλιστα καλύτερα και πιο επώδυνα, όλοι όσοι ζουν ακόμα εκεί.
Και θεωρώ γραφικό το να αναφερθώ στα αποτελέσματα της κρίσης. Θα αναφερθώ, όμως, στη νοοτροπία. Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα με ζεστούς ανθρώπους. Παραμένει, όμως, μια πολύ μικρή κουκίδα, στάσιμη σε έναν κόσμο που κινείται ραγδαία. Και πρέπει να το έχουμε αυτό στο νου μας, κάθε φορά που ακκιζόμαστε με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που θα αντικρύσουμε σε κάποιο νησί ,στις καλοκαιρινές διακοπές μας.
Επιστρέφοντας στα δικά μου, υπάρχει κάτι τρομερά οξύμωρο στην επιλογή μου να γίνω ηθοποιός. Πάντα με γοήτευε το να ξεφύγω από οτιδήποτε έχει να κάνει με εμένα, να υποδύομαι χαρακτήρες με τους οποίους δεν έχω τίποτα κοινό, να λέω ιστορίες που δεν έχω ζήσει.
Κι όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιώ τελικά πόσο προσωπική υπόθεση είναι. Προσωπικά θα πάρω την απόρριψη και προσωπικά θα νιώσω περήφανη αν πάρω το ρόλο.
Θα έρθω αντιμέτωπη με τα προσωπικά μου όνειρα, τους φόβους και τις ανασφάλειες. Τα εκφραστικά μου μέσα είναι το σώμα και η φωνή μου. Το πώς θα τα αξιοποιήσω έχει να κάνει με την προσωπική μου αντίληψη, τις γνώσεις και τη φαντασία.
Όσο δοκιμάζω τον εαυτό μου σε δύσκολα και μη ασφαλή μονοπάτια τόσο ανακαλύπτω ποια είμαι. Όσα μου αρέσουν, καλώς, όσα δεν μου αρέσουν πάλι καλώς γιατί πια δεν έχω άλλη επιλογή από το να τα αλλάξω. Μπορεί να δυσκολευτώ, μπορεί να πάρει χρόνο, αλλά σίγουρα θα προκύψει ένας καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτό. Και ελπίζω και ένας καλύτερος ηθοποιός.
Για μένα αυτό είναι η Αμερική. Η πιο μεγάλη δοκιμασία στην οποία έβαλα ποτέ τον εαυτό μου.
Και χαίρομαι που επέλεξα να το κάνω και δεν έφυγα από ανάγκη, πέρα από την προσωπική - πάλι- ανάγκη να διευρύνω τους ορίζοντές μου, και με καμία ευκολία.
Γιατί ανεξάρτητα από το τί θα γίνει, ξέρω ότι ξεπέρασα έναν από τους μεγαλύτερους φόβους που είχα ως τώρα.
Να αφήνω τη ζωή να με πηγαίνει και όχι να πηγαίνω εγώ τη ζωή μου εκεί που θέλω.
