Πριν αποφασίσεις, κοpίτσι μου, να δώσεις μάχη για τον άνθρωπο που αγαπάς, φρόντισε να δεις αν αξίζει τον κόπο.
Δες αν αξίζει να παλέψεις δίπλα του, να τον στηρίξεις, να τον φροντίσεις, να τον νοιαστείς, να του προσφέρεις την αγάπη σου.
Μην καταντήσεις να πολεμάς μόνη στην δική του μάχη. Έχε το νου σου, κοpίτσι μου. Μην ξεγελαστείς! Μην αγνοείς τα σημάδια που σου στέλνονται. Όλα φαίνονται απλά, στο όνομα της αγάπης εθελοτυφλούμε.
Είναι κι αυτή η γαμ#μένη η διαίσθηση… Όσο και να προσπαθείς να την αποφύγεις, όσο και να προσπαθείς να παραβλέψεις τα σημάδια, κάποια στιγμή εμφανίζονται όλα μπροστά σου. Και όσο και να σηκώνεις το χαλάκι και τα στοιβάζες όλα εκεί, έσκασες. Λέγοντας χαλάκι, εννοούμε το στομάχι σου, που μονίμως δενόταν κόμπος, που καταπίνεις αμάσητο ότι πaπαριά άκουγες η γινόταν και πάντα εις βάρος σου εννοείται.. Και έδωσες και έδωσες και έδωσες. Και τώρα τι; Κοίτα τις επιστροφές.
Η δοτικότητα σου, που επιστράφηκε με αχαριστία, η αλήθεια σου, που γύρισε με ψέμα, η καλοσύνη σου, που ανταποδόθηκε με αγνωμοσύνη και πόσα αλλά, που έχασες τον λογαριασμό. Κι έκλεινες τα μάτια. Αλήθεια, γιατί τα έκλεινες; Φοβόσουν την αλήθεια που αντίκριζες; Η αλήθεια που αρνιόσουν πεισματικά να δεις ή το ψέμα που συντηρούσες και το βάπτιζες αγάπη;
Τι σε πονάει πιο πολύ τώρα; Πες μου! Ότι τα έβλεπες και δεν έφευγες ή ότι άδειασες και δεν μπορείς να εμπιστευτείς άνθρωπο πια; Όλα μπροστά σου ανοιχτό βιβλίο πλέον τα πάντα. Και πίστεψε με, το δεύτερο πονάει και τσούζει. Γιατί τώρα φοβάσαι και το χάδι. Σταμάτα πια να βρίζεις τον άλλον. Δεν φταίει εκείνος. Το φταίξιμο είναι όλο δικό σου. Ένιωθες και καθόσουν. Άντεχες και ανεχόσουν. Έβλεπες κι έκλεινες τα μάτια. Αυτός βολεύτηκε στην πλατούλα σου. Κι εδώ που τα λέμε, καλά έκανε. Πού θα έβρισκε τέτοιο κορόιδο; Κάνε μας τη χάρη λοιπόν κι άσε τα μυξοκλάμματα.
Σκούπισε τα μάτια σου τώρα που ξεστραβώθηκες και προχώρα. Και να μάθεις να μην αγνοείς τα σημάδια. Αυτή η γαμ#μένη διαίσθηση σπάνια λαθεύει. Να την ακούς!
