Ίσως να συναντούμε διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές καταστάσεις, αλλά να βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα και πανομοιότυπες σχέσεις.
Η ζωή μας κυλάει σε κύκλους, δηλαδή επαναλαμβάνουμε το παρελθόν μας, με την ελπίδα ότι όσα θεωρούμε ότι έχουν κλονιστεί, θα φτιάξουν. Αυτό είναι το παράλογο παιχνίδι της ζωής: προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τον πόνο, αναδημιουργώντας τον.
Πολλές φορές, οι πρώτες συναντήσεις με έναν άνθρωπο μάς δημιουργούν μια πληθώρα αντιδράσεων όπως απογοήτευση, ουδετερότητα ή έλξη. Καμία αντίδραση δεν είναι τυχαία, όλες τους ορίζονται από μία μη συνειδητή αναγνώριση ορισμένων στοιχείων της προσωπικότητας του άλλου.
Το ασυνείδητο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη ζωή μας, δεν το ενδιαφέρει καθόλου, αν μας «χαλάει τα σχέδια» και δεν έχει καμία σχέση με τη λογική: αυτός ακριβώς ο «παράλογος» μηχανισμός παίζει τον καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, στη συμπεριφορά μας και στις επιλογές μας.
Πολλές φορές πρέπει να καταλάβουμε ότι το ασυνείδητο παλεύει ύπουλα και σαμποτάρει την ευτυχία μας και αυτό που χρειάζεται είναι να το κάνουμε να λειτουργεί υπέρ μας. Οι ασυνείδητες ανάγκες μας μπορεί να διαφέρουν πολύ από τις συνειδητές μας και συνήθως ελκόμαστε από ανθρώπους με χαρακτηριστικά, τα οποία ισχυριζόμαστε συνειδητά ότι τα απορρίπτουμε.
Προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες που είχαμε ως παιδιά
Η σημαντική ερώτηση που πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας, κάθε φορά που γνωρίζετε κάποιον, είναι: «Τι φανερώνει για μένα το στοιχείο αυτό της προσωπικότητας του άλλου που μου τον κάνει ελκυστικό;». Όταν, σαν ενήλικοι, θεωρούμε κάποιον ποθητό, υπάρχει άμεση σύνδεση της προσωπικότητας του ατόμου και των εσωτερικευμένων εμπειριών του, σαν παιδί, με των αντίστοιχων δικών μας.
Προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες που είχαμε ως παιδιά, μέσα από τον σύντροφό μας. Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές, δεν λαμβάνουμε αυτό που αναζητάμε. Επιλέγουμε συντρόφους, με τους οποίους βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα που είχαμε νιώσει με τους γονείς μας, ως παιδιά. Είναι σαν να προσπαθούμε ακόμα να θεραπεύσουμε την παιδική μας ηλικία και να λάβουμε μέσα από τις σχέσεις μας, τα μαθήματα εκείνα, που δεν μπορέσαμε να πάρουμε από τους γονείς μας.
Όταν πλέον καταφέρουμε να σταματήσουμε την έμμονη, ίσως, προσπάθειά μας, να δώσουμε στον σύντροφό μας να καταλάβει ότι εκείνος πρέπει να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας, όταν καταφέρουμε εμείς να φροντίσουμε τις δικές μας ανάγκες και όχι να τις εναποθέτουμε στα χέρια των άλλων, όταν στρέψουμε την προσοχή μας σε αυτό που επιθυμούμε κι όχι σε αυτό που δεν θέλουμε, τότε θα μπορέσουμε να έλξουμε μια κατάλληλη σχέση αγάπης για εμάς.
Οι ερωτικές μας επιλογές επηρεάζονται από τα πρότυπά μας
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής – όποιο πρόγραμμα έχει λάβει, αυτό το πρόγραμμα θα λειτουργήσει και θα αναπαράγει. Έτσι, αναπαράγουμε συνεχώς, μέσα από τις ερωτικές μας επιλογές, τα πρότυπα που έχουμε λάβει από την οικογένειά μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όσο και αν ακούγεται παράξενο, δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Για να το κατανοήσετε αυτό, φανταστείτε ότι έχετε μια φρεσκοκομμένη φέτα λεμόνι στο στόμα σας και τη μασάτε αυτή τη στιγμή… Αυτό που συμβαίνει στη συνέχεια, είναι ότι οι σιελογόνοι αδένες θα αρχίσουν να παράγουν σάλιο στο στόμα σας – σαν να έχετε, στην πραγματικότητα, μια φέτα λεμονιού και να τη μασάτε. Αυτή η ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου μάς προσφέρει τη δυνατότητα να εγκαταστήσουμε στον εγκέφαλο, μέσω της δημιουργικής φαντασίας, καινούρια δεδομένα.
Με αυτό τον τρόπο, με την κατάλληλη πρακτική, μπορούμε να αντικαταστήσουμε στο νοητικό μας προγραμματισμό, τις ρουτίνες εκείνες που μας περιορίζουν, με υγιή νέα προγράμματα, τα οποία ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Έτσι, κατακτούμε την ελευθερία στη ζωή μας, αφού πλέον εμείς έχουμε τον έλεγχο του «προγράμματος», εμείς το δημιουργούμε και εμείς το τρέχουμε.
