Όλες οι σχέσεις οφείλουν να βασίζονται σε συγκεκριμένες αρχές, όπως η επικοινωνία, ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη και η ευελιξία.
Όταν έχεις πάρει την απόφαση να συνυπάρξεις με κάποιον άνθρωπο τότε αυτομάτως παύει να λειτουργεί μόνο το "εγώ" και το "εσύ" και σκέφτεσαι ως "μαζί".
Σιγουρα δεν είναι και η πιο εύκολη μετάβαση γιατί μπορεί να είχες μάθει διαφορετικά, αλλά από τη στιγμή που θες να χαράξιες μια κοινή πορεία με τον σύντροφό σου, τότε θα πρέπει να φερθείς πιο ώριμα και πιο ομαδικά. Γιατί ουσιαστικά αν το καλοσκεφτείς είστε μια ομάδα.
Κάποιες φορές θα πρέπει να ρίχνεις νερό στο κρασί σου και να υποχωρείς προκειμένου να δοθεί μια συμβιβαστική λύση.
Μην ξεχνάτε τα δύο πρόσωπα του συμβιβασμού:
α) το υγιές, που εξελίσει και ωριμάζει τη σχέση, χαράζοντας κοινά σημεία συνάντησησς στο ζευγάρι
β) το μη υγιές, που θα καταπιέζει, θα αποσιωπά και θα δημιουργεί το αίσθημα του ανικανοποίητου, αλλά και τη θλίψη σε αυτόν που το βιώνει.
Στην περίπτωση που ο ένας εκ των δύο αποφασίζει να λειτουργήσει μόνο συμβιβαστικά κάνει κακό στον εαυτό του επι της ουσίας. Κάνοντας τα χατήρια του συντρόφου του και υλοποιώντας όλες τις επιθυμίες του το μόνο που καταφέρνει είναι να καταπιέζεται, να αποφεύγει την πραγματικότητα και στο τέλος αν κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτό συμβαίνει, είτε γιατί έχει μεγαλώσει σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον, είτε γιατί μέσα από προηγούμενες σχέσεις μπορεί να υπήρχαν τραυματικές εμπειρίες, είτε γιατί το άτομο έχει τον φόβο της απόρριψης ή και της εγκατάλειψης. Συνήθως αυτό συμβαίνει σε άτομα χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, με αποτέλεσμα να υπονομεύουν την ευτυχάι τους και να μην το αντιλαμβάνονται κιόλας. Ασφαλώς, δεν εξαιρούνται και περιπτώσεις που κάποιοι υπόκεινται ακόμη και σε κακοποίηση αλλά παραμένουν στη σχέση.
Στο άλλο άκρο θα διακρίνουμε το άτομο που δεν μπορεί να συμβιβαστεί σε τίποτα. Είναι αντιδραστικό και ανταγωνιστικό απέναντι στο σύντροφό του και θεωρεί τον συμβιβασμό ως αδυναμία.Η σχέση γίνεται μονόπλευρη, καλλιεργεί θυμό και δυσφορία και το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να επέλθει και η κρίση στο ζευγάρι. Τα άτομα που λειτουργούν με έναν τόσο χειριστικό τρόπο στη σχέση τους είναι πολύ πιθανό να έχουν βιώσει τοξικές καταστάσεις στην πατρική οικογένεια, να έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον χωρίς όρια, με υπερπροστασία ή έλλειψη φροντίδας, να κουβαλάνε τραύμα από προηγούμενες εμπειρίες ή ακόμα να είναι και ένα στοιχείο της προσωπικότητάς τους που δεν έχουν επίγνωση πόσο καταστροφικό είναι τόσο για τους ίδιους όσο και για τις σχέσεις τους με τους άλλους.
Στη μέση αυτών των δύο ακραίων εκδοχών θα μπορούσαμε να βρούμε την έννοια του συμβιβασμού -με τον υγιή τρόπο- που ενισχύει την αγάπη, τη συντροφικότητα, τη φροντίδα, τον σεβασμό, την αποδοχή, την επικοινωνία, την εξέλιξη και την ωριμότητα στο ζευγάρι. Οι συντροφικές σχέσεις δεν είναι ένα παιχνίδι δύναμης και ισχύος, δεν έχουν νικητή και ηττημένο.
Είναι γεγονός πως είναι αδύνατον να συμφωνούμε σε όλα με τον σύντροφό μας! Σε αυτή την περίπτωση αναγκαστικά θα πρέπει να υποχωρήσουμε και να κάνουμε κάποιον συμβιβασμό. Αυτό επιπλέον είναι και μία ένδειξη αγάπης, σεβασμού και εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Το ουσιαστικό είναι να μπορεί να γίνει και από τις δύο πλευρές ώστε να διατηρείται η ισορροπία στο ζευγάρι και να μην καταλήγει πάνω στη σύγκρουση να γίνεται όπλο ή εκβιασμός, από αυτόν που συνηθίζει να συμβιβάζεται, ως αποτέλεσμα θυμού.Άλλωστε σε μία σχέση δεν υπάρχουν μόνο απολαύσεις, υπάρχουν και υποχρεώσεις και κανόνες προκειμένου να μπορούν να συναντηθούν δύο διαφορετικοί άνθρωποι -δύο διαφορετικά συστήματα- και να εξελιχθούν σε υγιή βάση.
Για να μπορέσουμε να συμπορευτούμε με έναν άνθρωπο σημαίνει ότι έχουμε τη διάθεση και το χρόνο να επενδύσουμε συναισθηματικά στη σχέση μας μαζί του. Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται κάποιος να κάνει ένα βήμα μπροστά και κάποιος ένα βήμα πίσω, ώστε να ζήσουμε αρμονικά, να βαθαίνει η αγάπη και να ωριμάζει. Αυτό από μόνο του είναι ένας πρώτος και βασικός συμβιβασμός. Αξίζει να τον κάνεις; Η απάντηση βρίσκεται μέσα σου και κυρίως στην πίστη των επιλογών σου.
