Όλο και κάποια φορά στη ζωή μας έτυχε να είμαστε με έναν άνθρωπο και να βλέπουμε πως δεν ταιριάζουμε επί της ουσίας, αλλά εμείς επιμέναμε και εμμέναμε σε αυτή την κατάσταση.
Θεωρούμε πως βιώνουμε την απόλυτη ευτυχία, αλλά είμαστε δυστυχισμένοι ουσιαστικά, γιατί ψυχαναγκάζουμε μια κατάσταση για διάφορους προσωπικούς μας λόγους (όπως για παράδειγμα ανασφάλεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης) και δεν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας σε μια λάθος κατάσταη.
Αυτό που αδυνατεί να συλλάβει ο νους μας είναι το γεγονός ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα αδιέξοδο.
Συνεχίζουμε μία σχέση που δεν μας ταιριάζει μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούμε να πούμε το τέλος. Σαν να φοβόμαστε να ανοίξουμε τα μάτια μας σε κάτι διαφορετικό που ίσως τελικά να καταφέρει να μας κάνει περισσότερο ευτυχισμένους.
Επιμένουμε σε μία σχέση χωρίς να κερδίζουμε κάτι από αυτή, χωρίς να έχει κάποιο νόημα, χωρίς να υπάρχει αγάπη, σεβασμός, σωστή επικοινωνία.
Δεν υπάρχει σεβασμός όχι μόνο προς το σύντροφο αλλά ούτε στον ίδο μας τον εαυτό.
Συμβιβαζόμαστε ακόμα και στα όνειρά μας, οι στόχοι μας απλά εξανεμίζονται, επειδή έτσι δείχνουμε στον άλλον ότι τον αγαπάμε. Λες κι εμείς δεν έχουμε ανάγκες... Μήπως συμβιβαστήκαμε τελικά για να αρέσουμε στον άλλον; Μήπως αλλάξαμε τον εαυτό μας για τον άλλον;
Η καθημερινότητα είναι απόλυτα φυσιολογικό να φθείρει μία σχέση.
Το πρόβλημα είναι όμως όταν μένουμε σε μία σχέση που μόνο ζητάει, έχει υποχρεώσεις και παύει να υπάρχει ο σεβασμός προς τον εαυτό μας. Εν ολίγοις όταν χάνουμε την αξιοπρέπειά μας.
Η σχέση είναι ωραία όταν κερδίζουμε πράγματα από αυτή και εξελισσόμαστε μέσα σε αυτήν χωρίς να υπάρχει καταπίεση για να γίνουμε αρεστοί από τον σύντροφο. Θεωρούμε ότι η όλη κατάσταση θα αλλάξει, πως είναι μία κρίση που περνάνε όλα τα ζευγάρια και πως ο χρόνος θα βελτιώσει τη σχέση.
Μάλλον χάνουμε πολύτιμο χρόνο…Η ζωή είναι τόσο μικρή που πρέπει να επιλέγουμε πως θα τη ζήσουμε.
Η ουσία είναι να κρατήσουμε τα ιδιαίτερα στοιχεία του χαρακτήρα μας γιατί αυτά είναι που μας κάνουν ξεχωριστούς και να μην αλλάξουμε για κανέναν!
Αν παρατηρήσουμε ότι αλλοιώνονται αυτά τα χαρακτηριστικά, μάλλον αρχίζουμε να συμβιβαζόμαστε και πιεζόμαστε σε κάτι που μάλλον δε θα μας ταιριάξει.
