Μήπως ο όρος “ραγισμένες καρδιές”, έχει κάποια κυριολεκτική έννοια;
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Άμπερντιν στη Μεγάλη Βρετανία, ισχυρίζονται ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή ένας ψυχικός πόνος μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλο πόνο στην καρδιά σε σημείο που η ίαση της να κρίνεται από δύσκολη έως ανεπανόρθωτη.
Στην έρευνα συμμετείχαν 52 ασθενείς, μεταξύ 28 και 87 ετών, οι οποίοι έπασχαν από το λεγόμενο ως σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς.
Το στρες και τα δυσάρεστα συναισθήματα, που προκαλούνται μετά από έναν χωρισμό, ένα διαζύγιο, έναν θάνατο ή μετά από οποιοδήποτε άλλο δυσάρεστο γεγονός, λαμβάνουν τη μορφή του “συνδρόμου της πληγωμένης καρδιάς”. Αυτά τα συναισθήματα προκαλούν σπασμό μιας μεγάλης ή μικρής καρδιακής αρτηρίας και εμποδίζει τη φυσιολογική ροή του πλούσιου σε οξυγόνο αίματος προς τον καρδιακό μυ. Ο σπασμός θέτει σε άμεσο κίνδυνο όχι μόνο την υγεία της καρδιάς, αλλά απειλεί και τη ζωή.
Το σύνδρομο της πληγωμένης καρδιάς, γνωστό και ως Takotsubo, έχει τις ρίζες του πίσω στο 1990 και την Ιαπωνία.
Μάλιστα, σύμφωνα με τον Abhishek Deshmukh οι γυναίκες έχουν 9 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίζουν το σύνδρομο “πληγωμένης καρδιάς”.
Όπως αποκάλυψε ο καθηγητής Metin Avkiran: «Η έρευνα έδειξε ότι κάποιοι ασθενείς, οι οποίοι εμφανίζουν το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς, παρουσιάζουν ανωμαλίες στην λειτουργία της καρδιάς για διάστημα έως και τέσσερις μήνες μετά. Το ανησυχητικό είναι πως οι καρδιές αυτών των ασθενών δείχνουν σαν να είναι τραυματισμένες, με την πλήρη αποκατάσταση να καθυστερεί περισσότερο ή να μην μπορεί να επέλθει με την απλή ιατρική φροντίδα». Ο ίδιος συνέχισε, τονίζοντας: «Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη να βρεθούν επειγόντως νέες και πιο αποτελεσματικές θεραπείες για αυτήν την καταστροφική πάθηση».
Η επικεφαλής της έρευνας, Dr Dana Dawson, σχολίασε: «Πιστεύαμε ότι οι άνθρωποι με το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς, αναρρώνουν πλήρως, χωρίς καμία ιατρική παρεμβολή. Τώρα, βλέπουμε πως αυτή η ασθένεια έχει αποτελέσματα μακροπρόθεσμα καταστρεπτικά στις καρδιές των ασθενών».
Μάλιστα, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, μεταξύ του 3-17% των ατόμων που έχουν εμφανίσει το σύνδρομο πεθαίνουν μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση τους.
Όπως φαίνεται, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ισχύει πως «ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές», ούτε το «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός».
